مهندس حمیدرضا رصافیانی با اشاره به اینکه این پژوهش توسط پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی انجام شد افزود: این پژوهش بر روی بیست هزار نفر از ایرانیان بالغ (سنین 18 تا 65 سال) ساکن شهرها و با انتخاب تصادفی در هر استان صورت گرفت که از این تعداد حدود 51 درصد زن و 49 درصد مرد بودند.
وی اضافه کرد : راديو و تلويزيون 42 درصد ، پرسيدن از پزشك و كاركنان بهداشتي و درماني 63/40 درصد، اینترنت91/32 درصد ، پرسيدن از دوستان و آشنايان 44/16 درصد ، روزنامه، نشريات و مجلات 31/9 درصد، كتابچه، جزوه، بروشورهاي آموزشي و تبليغي 09/8 درصد، تلفن گويا 40/1 درصد، سایر01/0 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین منابع کسب اطلاعات سلامت و بيماري افراد بوده اند.
مهنس رصافیانی در تعریف سواد سلامت گفت : سواد سلامت میزان توانایی فرد برای کسب، تفسیر و درک اطلاعات اولیه و استفاده از خدمات بهداشتی است که شامل مجموعه ای از مهارت‌های خواندن، شنیدن، تجزیه و تحلیل ، تصمیم گیری و همچنین توانایی به کارگیری این مهارت‌ها در موقعیت های تأثیرگذار بر سلامت است.
مدیر گروه آموزش و ارتقای سلامت، آموزش را امر مهمی در ارتقا سواد سلامت دانست و بیان داشت : افراد دارای سواد سلامت ناکافی درباره روش‌های پیشگیری از بیماری‌ها دانش کمی دارند و کمتر در برنامه های مراقبت در برابر بیماری‌های مزمن مشارکت می کنند.
وی با هشدار به عواقب نداشتن سواد سلامت گفت : افراد فاقد سواد سلامت کافی به دلیل نداشتن درک آموزش‌های پزشکی و بهداشتی ، ممکن است که آنها را به اشتباه تفسیر کرده و در نتیجه آن خطاهای پزشکی نیز بالا رفته و موفقیت معالجه ها هم در این افراد پایین می آید.
این مسئول بهداشتی ادامه داد : این افراد در مقایسه با کسانی که سواد سلامت کافی دارند اغلب درک صحیحی از برچسب های داروها و مواد غذایی ندارند، به اخبار و توصیه های بهداشتی کمتر عمل می‌کنند، مسائل و مشکلات مرتبط با سلامت خود را با کارکنان بهداشتی کمتر در میان می گذارند و در یافتن خدمات بهداشتی درمانی مناسب برای خود و فرزندانشان بیشتر دچار مشکل می شوند.
انتهای پیام/ م.ب 2020